Ik rek me uit en leun helemaal naar achteren, mijn armen gespreid. Kom weer overeind en til mijn hoofd naar links. Mijn nek doet 'knak!'. Het lijkt wel alsof ik een bokser ben, die doen dat ook, en als dat zo zou zijn dan was ik een veder-veder-lichtgewicht.
Vederlicht, dat lijkt me wel fijn, dat je met ieder briesje mijlenver meedrijft in de atmosfeer, steeds hoger en hoger, tollend. Ik zou zien hoe klein de wereld eigenlijk is. Samen met een druppel gedropt in de oceaan of meegevoerd op het klappen van de vleugels van een meeuw of een havik of een gans.
Zo klein en onzichtbaar dat ik onkwetsbaar ben. Als er een steen of een rots of een berg op me staat heb ik nog plek zat. Of verdwijn ik bijvoorbeeld in je neus en kriebel ik net zo lang tot je niest en ik mijn reis weer voortzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten