"Het geheim is dat ik niet echt besta, bewijs het maar eens."
"Ik ga me niet eens aan een poging wagen omdat ik weet dat je me toch belachelijk maakt" zegt het meisje.
"Waarom zou ik dat doen" reageer ik, "jou belachelijk maken?"
"Ik denk niet zoals jij, iedereen denkt anders." Ze begint haar spulletjes in haar tas te doen. Etui, telefoon, sleutels. Ze heeft haar hand op haar jas gelegd, maar is nog niet opgestaan.
"Ik zie toch dat je bestaat". Nu kijkt ze ook naar haar jas, al betwijfel ik of ze beseft dat ze eigenlijk al deze ruimte verlaten heeft. Buiten toetert een auto. Ze kijkt me aan.
"Ik bedoel dat ik niet besta, en jij trouwens ook niet, zoals we denken dat we bestaan. Jij ziet een stukje van mij, en denkt me helemaal te zien. Dat gaat gewoon niet, het is een illusie".
Ze staat op. Tas in de hand, jas gedrapeerd over haar rechter onderarm. Ze staat recht, houdt haar adem in, wil zich omdraaien maar bedenkt zich. "Dit alles is voor jou een excuus om niets te doen. Om je af te sluiten." Ze zucht. Ze loopt de kamer uit en de trap af. Ik hoor de deur dicht vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten